Η ιστορία του παιχνιδιού του Κρυμμένου Θησαυρού για τα παιδιά

Ένα γουλίδι τυρί
Κι όποιος το βρει!!!






Χρόνια πίσω στη Σητεία, ζουσ΄ ένας καλός βοσκός

που ’φτιαχνε τυριά, μυζήθρες που χαιρόσουν να τα τρως.



Όλοι ψάχνανε να βρούνε το τυρί του ν’ αγοράσουν

στο τραπέζι τους να το ‘χουν ή μεζέ να το κεράσουν.



Δεν τους ένοιαζαν τα φράγκα, το πληρώναν όσο όσο

κι έβγαζ’ ο βοσκός λεφτάκια και χαιρότανε καμπόσο.



Μα στις δέκα του Γενάρη μόλις έπιασε το βράδυ

ήρθε τσούρμο κλεφταράδες και του κλέψαν το κοπάδι!



Και επόμειν’ ο καημένος ξαφνικά στους πέντε δρόμους.

Έτσι σκέφτηκε να πάει να το πει στους αστυνόμους.



Ψάξανε σ’όλη την Κρήτη φέρανε τα πάνω κάτω,

μα η όρεξη απού ‘χαν τος επόμεινε στο πιάτο.



Ίχνος κλέφτη δεν εβρήκαν ούτε και τα προβατάκια,

πάνε τώρα οι φετούλες, οι μυζήθρες, τα τυράκια.



Κι όμως κάτι είχε μείνει στου βοσκού μας το μητάτο!

Ένα στρογγυλό τυράκι στην καλαμωτή από κάτω!



Ώριμο, γεμάτο γεύση ένας εκλεκτός μεζές

και το είδε εκεί κρυμμένο ένας κυνηγός γλεντζές.



«Α! με τούτο το τυράκι, άμα έχεις και παρέα

πίνεις ένα βαρελάκι και περνάς πολύ ωραία.



Ας το πάρω, μη με δούνε πριν το πάρει κάποιος άλλος

και το μάθουνε στη Στεία και γενεί μεγάλος σάλος».



Το ‘βαλε λοιπόν στη βούργια κι επετούσ’ απ’ τη χαρά του.

Ως κι ο σκύλος του χαιρόταν και κουνούσε την ουρά του.



Μα σαν τόπε στην παρέα και το μάθανε καμπόσοι,

σκέφτηκε: «Θα μου το κλέψουν» κι επήγε να το χώσει.



Κάθε λίγο αλλάζει τόπο, μια εδώ και μια εκεί.

Μπορεί να ‘χει καλούς φίλους μα υπάρχουν κι οι κακοί!



Ω! παιδιά μου, συμφορά του τα ‘χασε τόσο πολύ

που στο τέλος δεν θυμόταν που ‘χε βάλει το τυρί!



Σας καλώ, αν βρείτε χρόνο κι έχετε όρεξη μεγάλη

βοηθήστε τον το δόλιο πριν το βρούνε κάποιο άλλοι.



Κι όποιος βρει το γουλιδάκι και σε μας το παραδώσει

θα του δώσουμε ρεγάλο ευρουλάκια ή και γρόσι…



Από την Οργανωτική Επιτροπή