Η πρόσφατη προσπάθεια του νέου Υπουργού Παιδείας για εθνικό διάλογο για την Παιδεία από μηδενική βάση ( tabula rasa) δεν μας ξενίζει. Έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια πολλές απόπειρες διαλόγου χωρίς επιτυχία. Επιπλέον, το « δόλωμα» το Υπουργού από μηδενική βάση φαίνεται ότι είναι πολιτική ακροβασίας με έντονο το χαρακτηριστικό του ρίσκου. Όλοι συμφωνούμε ότι πάσχει η Παιδεία και θέλει αντίδοτο. Όμως είναι μεγάλο σφάλμα να διαγράψουμε τις βασικότερες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις ( 1965, 1975, 1980,1982, 1997,2006). Το ζητούμενο είναι: είναι δυνατόν να γίνει διάλογος με τόσες συμμετοχές, όπως προβλέπεται και θεσμικά ( Π.Δ. 127/2003 κ.λπ.); Πώς θα υπάρξουν συγκλίσεις για ένα θέμα με τόσες ιδεολογικές και άλλες διαφορές των συμμετεχόντων στο διάλογο;
Ένας διάλογος για να είναι ουσιαστικός απαιτεί:
1. Συγκεκριμένο πλαίσιο διαλόγου με προτάσεις του Υπουργείου για όλα τα εκπαιδευτικά θέματα. Δεν είναι δυνατό να γίνει διάλογος χωρίς τους αρμοδιότερους και υπεύθυνους για την εκπαιδευτική πολιτική να διαλέγονται χωρίς σχέδιο και προτάσεις. Χωρίς «έγκριτη πρόταση “ πλαίσιο”» ( Κουτσιλιέρης, Καθημερινή 1.2.09,σελ. 27).
2. Διάλογο για όλα τα θέματα από το νηπιαγωγείο και χωρίς να εξαιρούνται μείζονα θέματα, όπως το Άσυλο. Δεν είναι δυνατόν ο διάλογος να περιοριστεί μόνο στην πρόσβαση στα ΑΕΙ. Το πανεπιστημιακό άσυλο δημιουργήθηκε για να προστατεύει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Ποιος θα τολμήσει σήμερα να μιλήσει στα ΑΕΙ, αν δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ ή Συσπειρώσεις; Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ακριβώς το αντίθετο του ασύλου.
3. Συγκλίσεις σε μείζονα και πρωταρχικά θέματα. Παράδειγμα ενδεικτικό είναι η αξιολόγηση της εκπαίδευσης. Είναι θετικό ότι τα προγράμματα των δύο μεγάλων κομμάτων συγκλίνουν. Όμως, τα υπόλοιπα κόμματα και οι πολιτικές και εκπαιδευτικές οργανώσεις προσφέρουν μόνο άρνηση. Δυστυχώς , οι νηφάλιες φωνές στις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εκπαιδευτικών δεν είναι αρκετές για να ανατρέψουν τα γενικότερα συνθήματα (: σήμερα λέγονται προτάσεις!) του τύπου: λεφτά για την παιδεία, αύξηση των εισακτέων στα ΑΕΙ, κατάργηση του νόμου -πλαίσιου, της βάσης του 10 και άλλα. Δεν υποτιμούμε τη χρηματοδότηση της εκπαίδευσης , αλλά ως δάσκαλος αρκετών ετών καθημερινά βλέπω βαθμιαία υποβάθμιση της γνώσης και της ποιότητας της εκπαίδευσης χωρίς εμείς οι εκπαιδευτικοί να είμαστε άμοιροι ευθυνών. Δε φταίει μόνο το κακό σύστημα και η χρηματοδότηση! Οκτώ στους δέκα μαθητές, σύμφωνα με έρευνα (Καθημερινή 30.3.08, σελ.4) υποστηρίζουν ότι « οι καθηγητές τους δεν είναι επαρκείς για να τους βοηθήσουν , ώστε να περάσουν στο πανεπιστήμιο».
4. Οι διαφωνίες να είναι δημιουργικές και όχι να συμβάλουν στον απροσανατολισμό της κοινής γνώμης ( άρχισαν τα «όργανα» ήδη με τις πρώτες διαφωνίες Βερέμη- Μπαμπινιώτη).
5. Συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα διαλόγου και όχι διάλογος χωρίς χρονικά όρια.
6. Καταληκτικά συμπεράσματα και συγκεκριμένες συναινετικές προτάσεις με προοπτική στο μέλλον. Επεμβάσεις και διορθωτικές κινήσεις μόνο συναινετικά και τεκμηριωμένα.
Η παγκοσμιοποίηση έχει αλλάξει τους μαθησιακούς στόχους της εκπαίδευσης. Απαιτούνται νέες προσεγγίσεις , νέες παιδαγωγικές αρχές και γενικότερα για να δημιουργηθεί ένα νέο και καλό εκπαιδευτικό σύστημα, πρέπει να παρακολουθούμε τους ρυθμούς των εξελίξεων της γνώσης και να ενσωματώνουμε τα νέα δεδομένα σ΄αυτά. Αν θέλουμε επιτέλους να συζητάμε για την Παιδεία και την Εκπαίδευση , θα πρέπει να γίνεται με συγκεκριμένες προτάσεις και συγκλίσεις και όχι με συνθήματα. Θα πρέπει όλοι οι φορείς της εκπαίδευσης να συζητούν χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις και με διάθεση συναίνεσης. Να αποδέχονται την πλειοψηφία και ό,τι αποφασίζεται απ΄αυτήν. Ο γνωστός καθηγητής Δημήτρης Τριχόπουλος υποστηρίζει ότι « η Παιδεία στην Ελλάδα σήμερα χαρακτηρίζεται από αυτοκτονική διάθεση…». Υπάρχει ελπίδα για να αναστραφεί αυτή η κατάσταση;
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου