Από την εκδήλωση του συλλόγου Μικρασιατικών Ποντίων και Αρμενίων: Ομιλία του Μανόλη Μιαουδάκη

Αγαπητοί φίλοι

Χαίρομαι που βρίσκομαι στην ωραία σας συντροφιά ανάμεσα σε πρόσωπα από τη συμπαθέστατη γενιά των Μικρασιατών, Ποντίων και Αρμενίων και ευχαριστώ γι’ αυτό τον αγαπητό πρόεδρο του συλλόγου σας Γιώργο Αλεβίζο που κάθε χρόνο με τιμά προσκαλώντας με στο ραντεβού σας. Έχω όμως την επιφύλαξη μήπως η ταπεινή αναφορά μου στο θέμα της σημερινής εκδήλωσης δε θα φανεί αντάξια των προσδοκιών του. Νιώθω περίπου ως κακός μαθητής μπροστά σε δύσκολα θέματα εξετάσεων. Σύντομος, λοιπόν, δε θα σας κουράσω και ζητώ την επιείκειά σας για τυχόν ξεστράτημά μου.
Η πολύτεκνη παπαδιά του χθες και του σήμερα, λοιπόν, το θέμα της εκδήλωσης. Και εγώ, όπως και οι περισσότεροι από σας, γόνος παλαιότερων εποχών, ανατρέχω στο παρελθόν και ανακαλώ στη μνήμη μου γεγονότα, στιγμές, βιώματα, πρόσωπα που φώτισαν ή σημάδεψαν το συναίσθημα και τη σκέψη μου.
Βρέχει βρέχει και βροντά
έλα παπαδιά κοντά
να μοιράσομε τ’ αυγά
……………………..
Ένα από τα πρώτα τραγουδάκια που μας μάθαινε η γιαγιά μας , τότε που τα κοπέλια ήταν μπόλικα στα χωριά μας, πριν αυτά ερημωθούν και ερειπωθούν. Σήμερα δυστυχώς ούτε βρέχει ούτε βροντά και ίσως το νερό θα το πούμε…νεράκι, σύμφωνα και με τις προβλέψεις των ειδικών, και γι’ αυτό φαίνεται…λιγοστέψανε και τα κοπέλια, όμως όχι και στο σπίτι των ιερωμένων, που κατά κανόνα, και συνεχίζοντας την παράδοση, δέχονται την άνωθεν ευλογία και νιώθουν την υπέρτατη ευτυχία αγκαλιάζοντας στην οικογένειά τους πολλά παιδιά. Φροντίδα, κούραση ή και στερήσεις καμιά φορά, αλλά και χαρά, ζωντάνια, ύψιστος προορισμός. Μου έχει μείνει αξέχαστο το παράπονο μιας άτεκνης και σχετικά εύπορης χήρας, μεγάλης ηλικίας, που χαράχτηκε στη μνήμη μου, όταν, μικρό παιδί εγώ, την άκουσα να συζητά με τη μάνα μου: «Επήγα, μωρέ, εκειέ ποκάτω, στο σπίτι του παπά κι έχουνε μωρέ το σοφρά στρωμένο και κάθονται με τα τέσσερα κοπέλια, ευλογημένη συντροφιά, κι εγώ είντα κάνει πως έχω ό,τι και να ’ναι ολομόναχη στο σπίτι».
Δεν είμαι ψυχολόγος ή κοινωνιολόγος για να σχολιάσω δεόντως τη φράση, αλλά ως απλός πολίτης στη λιτή αυτή εξομολόγηση διακρίνω κάποιας μορφής ψυχική στέρηση καθώς επίσης, έστω και με έμμεσο τρόπο, την αναγνώριση των ζωογόνων συναισθημάτων και της ψυχικής ευφορίας στα μέλη της πολύτεκνης οικογένειας της παπαδιάς. Μητέρα, πρεσβυτέρα, ψυχή της ενορίας, πραγματική ηρωίδα η παπαδιά, όπως εξάλλου και κάθε πολύτεκνη μητέρα της σύγχρονης εποχής. Κι όσο κι αν γκρίζο κι απαισιόδοξο προβάλλει, τα τελευταία χρόνια κυρίως, το τοπίο της κοινωνικής, πολιτικής και καμιά φορά και οικογενειακής ζωής, σαν όαση ξεχωρίζει η πολύτεκνη γενικά οικογένεια και ανάμεσά τους η οικογένεια της πολύτεκνης παπαδιάς. Ευλογία, ζωντανή παρουσία, δύναμη κοινωνική. Γιατί,
όπως είπε κι ο Θεός

Αυξάνεστε πληθύνεστε ως άμμος της θαλάσσης
και κατακυριεύσετε της οικουμένης πάσης.

Την εντολή εφήρμοσαν πιο πρώτα οι Κινέζοι
κι αρχίσανε, λοιπόν, χωρίς κανείς να τους πιέζει

κι έτσι εκείνοι προφανώς, όπως γεννοβολάνε,
τον κόσμο όλο σίγουρα φαίνεται πως θα φάνε.

Κι εμείς που τσοι ξανοίγομε τ’ αφτί μας δεν ιδρώνει
τσ’ ελιές να δούμε αύριο ποιος δα μας- ε- μαζώνει.

Μην εκπλαγούμε .Σύντομα θα ’ρθούν τα χρόνια εκείνα
όπου θα αγοράζομε λάδι… από την Κίνα.

Πρέπει μια λύση να βρεθεί και κάτι τις να γίνει
το σόι μας το ένδοξο μπέλιτα και πληθύνει,

γιατί οι κακομοίρηδες, κατά δική μας πάρτη,
φοβούμαι να μη σβήσομε σαν Έθνος απ’ το χάρτη

αφού σε μιαολιά καιρό, νέων παιδιών απόντων,
στα σίγουρα θα γίνομε η χώρα των γερόντων

γιατί, εάν θα φύγουνε από παέ κι οι ξένοι,
μπορεί μεγάλη συμφορά να μας- ε περιμένει

κι οι Σκοπιανοί απ’ τη μια κι οι Τούρκοι από την άλλη,
εφόσον δεν πληθύνομε, θα ναι κακό το χάλι.

Σ’ αυτό το αδιέξοδο το κράτος ας φροντίσει
να βρει παπάδες μπόλικους να τους χειροτονήσει


να τσοι μοιράσει στα χωριά σ’ όλο το Βιλαέτι
κι αναίτια «ο Δέσποτας» να μην τσοι μεταθέτει

πολλά παιδιά στον τόπο μας σύντομα να γεννούνε
γέλια, φωνές και κλάματα στους δρόμους ν’ ακουστούνε,

πρίχου σε λίγο τα σκολειά και νηπιαγωγεία
αράχνες να γεμίσουνε, γιατί είναι αμαρτία.

Τέχνη δε θέλει δα πολλή, αφού στο μάνι μάνι
κοπέλια, το γνωρίζομε, όποιος το θέλει κάνει

μα οι πιο πολλοί δειλιάζουνε διότι τόλμη θέλει
το τρίτο και το τέταρτο για να γενεί κοπέλι.

Κάποιες το ντουχιουντίζουνε, άμα πολυθηλάσουν,
ότι από τα κάλλη τους κάτι μπορεί να χάσουν.

Όμως δε βρίσκεται χαρά στον κόσμο πιο μεγάλη
κοπέλι να ’χει να βαστά η μάνα στην αγκάλη

να το βυζάνει, να θωρεί τα μάτια να σφαλίζει
κι ο ύπνος να ’ρχεται γλυκύς και να τ’ αποκοιμίζει.

Στο σπίτι πάντα τα πολλά παιδιά ’ναι ευλογία
δώρο Θεού κι από παλιά χαρά και ευτυχία

Θερμά συγχαρητήρια, λοιπόν, στις πρεσβυτέρες
αλλά και στους σεβάσμιους κι αγαπητούς πατέρες

που του Θεού την εντολή πιστά έχουν τηρήσει
και με κοπέλια μπόλικα το σπίτι έχουν γεμίσει.

Η παπαδιά είναι κι αυτή σπουδαία ηρωίδα
μα σίγουρα και προσφορά μεγάλη στην πατρίδα.

Να ’ναι γερή και δυνατή, και πάντοτε με κέφι,
τα στόματα των κοπελιώ για να μπορεί να τρέφει

και να ’ναι κι ο παπάς καλά, το σπίτι να γεμίζει
με τα αρτοπροσφόριδα, κι αυτός να τα ταϊζει.


Κι εσείς μαμάδες που συχνά αρκείσθε και στο ένα
ή και στα δύο το πολύ ρωτήξετε κι εμένα

γιατί ’χομε της κόρης μου τα τέσσερα εγγόνια
στο σπίτι μας και ζω κι εγώ ευτυχισμένα χρόνια,

που κλαίει το ένα για αγκαλιά και για πιπίλα τ’ άλλο
για μπιμπερό το πιο μικρό, για μπάλα το μεγάλο

κι άλλοτε πάλι να γελούν το σπίτι να τραντάζει
και κάθομαι από μια μεριά κι εγώ και κάνω χάζι.

Κι όταν η νύχτα θα απλωθεί κι ο τόπος ησυχάσει
λες όση έχεις κούραση και βάσανα περάσει

χαλάλι ντως κι οι κόποι σου και η ταλαιπωρία
και τότε νοιώθεις τι θα πει χαρά και ευτυχία.

Θα πρέπει κι η Κυβέρνηση το πρόβλημα να νοιώσει
και κουρκουνάτα κίνητρα απλόχερα να δώσει.

Κι ο Δήμος να το δει κι αυτός και να αποφασίσει
«τη πολυτέκνω παπαδιά»… μνημείο για να στήσει.

Καλή χρονιά στις παπαδιές αλλά και στους πατέρες
για να περνούν στη φαμελιά ευτυχισμένες μέρες.

Στα μέλη και στον πρόεδρο που δε λυπούνται κόπο
και πάντοτε πολιτισμό προσφέρουνε στον τόπο,

ευχές πολλές να δώσομε και τη χρονιά την άλλη
με υγεία να ανταμώσομε εδώ μαζί και πάλι.

Ευχαριστώ κι όλους εσάς, κυρίους και κυρίες,
πολύ που μ’ανεχτήκετε με τόσες φλυαρίες.